سرآغاز سخن

این اولین نوشته ی من توی وبلاگ بیان هست . قبلا وبلاگ نویس بودم ولی بنا به مسائلی نشد که ادامه پیدا کنه . بارها وبلاگ ساختم و بعد از مدتی حذفش کردم . ولی الان میبینم شاید اگه همه ی تلخی هاش رو هم نگه میداشتم و ادامه میدادم الان یه وبلاگ پر و پیمون داشتم و یه کار فرهنگی خوب میتونستم انجام بدم . ولی خلاصه اینکه یه مادر هستم . مشغله های خاص خودم و مادر بودن و خانه داری و همسرداری رو دارم و احتمالا بشه گفت سرم خیلی شلوغه . مثل شما که شاید کارمند باشی و دغدغه ی کار فردات رو داشته باشی . شاید مربی آموزشگاه رانندگی باشی و فکر تمیزی لباس هات که هر روز باید بشوریشون . شاید محصل باشی و مثل گذشته من به فکر ژوژمان هات باشی . شاید فکر میکنی کار الانی که داری از همه کارها مهم تره و همه ی کارها گردن خودته . ولی با گذشت زمان میبینی کار امروزت زیاد هم سنگین نبوده فقط نیاز به برنامه ریزی داشته . کافیه الانت رو با چند سال قبل مقایسه کنی . مثلا خوابت رو مثلا نوع برنامه ریزی هات رو . مثلا عزم خودت رو بسنجی و هزار چیز منحصر بفرد دیگه . ولی هر چی میشه اینو بدون که تو منحصر بفردی توی همه چیز